Wat is ‘kindermishandeling’?
Daar is een duidelijke definitie voor nodig, die niet is mis te verstaan in de diverse domeinen.
Onder wordt even ingegaan op ACE's, wat elke gezonde ouder wil voorkomen!
Kindermishandeling is “elke vorm van voor een minderjarige bedreigende of gewelddadige interactie van fysieke, psychische of seksuele aard, die de ouders of andere personen ten opzichte van wie de minderjarige in een relatie van afhankelijkheid of van onvrijheid staat, actief of passief opdringen, waardoor ernstige schade wordt berokkend of dreigt te worden berokkend aan de minderjarige in de vorm van fysiek of psychisch letsel” - uit de Jeugdwet. (http://www.kindermishandeling.nl/pages/14tot18/definitie.htm#).
Is elke vorm van schade die schade kan opleveren aan het kind ‘kindermishandeling’?
Hoe leest de jeugdzorg deze definitie anders dan de ouders?
Het is onvermijdelijk dat men in een leven ook schadelijke of traumatische ervaringen opdoet, ook kinderen. Dus leven zou ‘kindermishandeling’ zijn indien we niet verder kijken. (En in de praktijk doen jeugdzorgwerkers dat niet. Waar het in de jeugdzorg geen nul is, is het te vaak een volle één. - https://jeugdzorg.wixsite.com/jeugdzorg/valse-stemvankind met discussie).
Wat de ervaring ‘kindermishandeling’ maakt, is dat er niet over gesproken wordt of niet in levensvoorbeeld naar het kind het wordt opgelost in betamelijk te achten gedrag. Ouders, maar ook hulpverleners en derden, zijn een levensvoorbeeld voor een kind! Waar men niet weet hoe te reageren, bestaat er specialistische gezondheidszorg (IVRK art. 24 lid 1 geeft ònbelemmerd recht daartoe)[noot 1] die de volwassenen kan opzoeken om daar tips te bekomen.
Wegens de telkens duidelijker wordende discussie over het gebruik in de rechtsvinding tegen onwaarheden, vermoedens en onverifieerbare insinuaties[2] in de jeugdbeschermingsketen, is een definitie met grenzen nodig. De jeugdzorg houdt doelen, meetmethodes en grenzen vaag, zodat er klachten zijn over het telkens oprekken van waar ouders aan dienen te voldoen, tot het buitensporige aan toe, zonder valide diagnose als nulmeting.
Kindermishandeling is (vaker voorkomend) schadend handelen waarin het kind geen verwerking wordt geboden op kwalitatief hoog niveau, liefst met gebruik van goed voorgelichte ouders of zich goed voorlichtende ouders (BW1:247).
Zo blijkt dat bij de jeugdzorgbewering van vermoedens van hechtingsproblemen dit niet diagnostisch te zijn onderzocht om daarop werkelijk passende therapie te verstrekken, waarin ouders een representatieve rol spelen.[3]
De zorg aan het opgroeiende kind dient met moderne wetenschappelijke inzichten, die vrijwel unaniem zijn aanvaard, rekening te houden.[4] Er bestaan kinderrechten naast EVRM8.
Onder wordt ACE als kindermishandeling uitgelegd en
hoe 'jeugdzorg' kindermishandeling definieert...
Noten:
1: Kinderrechtenverdrag IVRK 24 lid 1: “De Staten die partij zijn [dus ook Nederland], erkennen het recht van het kind op het genot van de gróótst mógelijke máte van gezòndheid èn op voorzieningen voor de behandeling van ziekte en het herstel van de [ook psychische of orthopedagogische] gezondheid. De Staten die partij zijn, streven ernaar te wáárbòrgen dat géén enkel kind zijn of haar recht op tóégang tot deze voorzieningen voor gezòndheidszòrg wordt ònthouden.” – Lid 3 spreekt over: “De Staten die partij zijn, nemen alle doeltreffende en pàssende maatregelen teneinde traditionele gebruiken die schádelijk zijn voor de gezondheid van kinderen af te schaffen.” – Waar staat jeugdzorg tegenover (jeugd-)gezondheidszorg?
2: De jeugdzorgmethode in veler geval: https://svensnijer-essays.blogspot.com/2018/02/feiten-opleuken-tot-belastende.html . De Jeugdbeschermingsketen neemt te veel van elkaar over, waardoor mogelijke vermoedens tot hele feiten worden zonder controle of degelijke meting op kinderrechtenniveau. Het recente Actieplan is via http://advocatencomite.nl/Actieplanwaarheidsvinding.html te vinden, met een afstandsverklaring tegen het negeren van ouders en deskundigen. Ook bestaat er een petitie in deze discussie om tot ‘waarheidsvinding’ te komen, het vermijden van onwaarheden: https://petities.nl/petitions/waarheidsvinding-en-rechtsvinding-in-de-jeugdbescherming?locale=nl .
3: Onveilige gehechtheid moet specialistisch gemeten worden: FJR2012/95: https://jeugdbescherming.jimdo.com/kwaliteit/fjr-2012-95-over-hechting/ . Daarop volgt passende therapie of/en voorlichting met tips. Een kind dat gehecht is kan aan meer mensen hechten!
4: Meer op de site met https://jeugdbescherming.jimdo.com/kwaliteit/meer-doyle-wetenschap/stress-weinberger-dna/ .
Hoe definieert de jeugdzorg 'kindermishandeling'?:
Richtlijnen worden door de jeugdzorg vaak maar half opgevolgd, meer om doktertje of therapeutje te spelen. Maar hoe de jeugdzorg afbakent in hun beslissingen is opmerkelijk en verklaart wel wat onthutste gezinnen ervaren!:
Op https://richtlijnenjeugdhulp.nl/kindermishandeling/waar-gaat-deze-richtlijn-over/definitie-en-afbakening/ staat de definitie van ‘kindermishandeling’ mèt afbakening:
“Deze richtlijn gaat over kindermishandeling. Daarbij wordt de definitie van kindermishandeling gehanteerd zoals die in de Jeugdwet (2015) is omschreven:
‘Kindermishandeling is elke vorm van, voor een minderjarige bedreigende of gewelddadige interactie van fysieke, psychische of seksuele aard, die de ouders of andere personen ten opzichte van wie de minderjarige in een relatie van afhankelijkheid of van onvrijheid staat, actief of passief opdringen, waardoor ernstige schade wordt berokkend of dreigt te worden berokkend aan de minderjarige in de vorm van fysiek of psychisch letsel.
Kindermishandeling is een vorm van huiselijk geweld. Onder huiselijk geweld verstaan we (Wet Publieke Gezondheid, 2008 en Wet Maatschappelijke ondersteuning, 2015):
‘Lichamelijk, geestelijk of seksueel geweld of bedreiging daarmee door iemand uit de huiselijke kring; huiselijke kring: een familielid, een huisgenoot of een mantelzorger’.”
Ge leest het goed: “Kindermishandeling is een vorm van huiselijk geweld.”
Dit wordt in de ‘jeugdzorg’ gebruikt, vandaar de maatschappelijke discussie over het gebruik van onwaarheden. De afbakening is te eng (gemeten naar wetenschap zoals Gresser)!
Op sommige sites kan men een reactie plaatsen, constructief!
Er staat een reactie-icoontje op die site. Daar schreef ik aan die site als reactie:
“U schrijft bij de definitie van 'kindermishandeling' dat het een vorm van huiselijk geweld is. Doch waar de 'jeugdzorg' in hun afweging wetenschappelijke inzichten niet meeweegt dat het scheiden van ouders en kind ook ernstig schadelijk is en dat er veel geklaagd wordt dat ouders niet de brede voorlichting kregen om daarop een mentale keuze te maken, dan is jeugdzorg ook kindermishandelend. In de definitie ontbreekt hoe de ouders een schadelijke ervaring oplossen tot verwerking, al dan niet met deskundigheid en tips op het niveau van lid 1 van artikel 24 IVRK (kinderrechtenverdrag!).
Dat de schade in de definitie enkel huiselijk geweld als oorzaak heeft, en niet de ondeskundigheid van 'jeugdzorg' is degoutant!”
Ook andere sites definiëren hetzelfde, al is de afbakening een zoekplaatsje....
Op https://www.nji.nl/Kindermishandeling-Probleemschets-Definitie (site van het Nederlands Jeugdzorg-instituut, betaald voor de jeugdzorg) staat bij de definitie:
Vormen:
Lichamelijke mishandeling: …“In gezinnen…..”;
ShakenbabySyndroom, Münchausen by ProxySyndroom ( PCF ); Meisjesbesnijdenis (dus alle te vinden bij... het gezin);
Lichamelijke verwaarlozing: “Groei- en ontwikkelingsachterstanden” (ook als dit in een Chromosoomafwijking zit of pathogeen veroorzaakt wordt, dus oorzaak de ouders);
Psychische mishandeling (ook hier ligt het bij... het gezin en nooit bij de jeugdzorg);
Psychische verwaarlozing (dito);
Seksueel misbruik: (ligt natuurlijk aan... het gezin volgens de jeugdzorglobby en napratende overheid, ondanks dat dit een factor 100 x vaker voorkomt onder OTS; https://jeugdzorg-darkhorse-plus.blogspot.com/search?q=seksueel+100);
Getuige van huiselijk geweld (https://www.nji.nl/Vormen-Kinderen-die-getuige-zijn-van-huiselijk-geweld, wat natuurlijk niet bewezen hoeft te worden in jeugdzorgland, en het zijn... de ouders!).
Zo zijn op andere sites ook niets te vinden dat jeugdzorgwerkers aan institutionele kindermishandeling doen.
Zelfs bij het zoeken op “institutionele kindermishandeling” wordt 'jeugdzorg' e.d. niet genoemd als oorzaak.
Hooguit wordt ‘institutionele kindermishandeling’ omstreven als: “Wanneer een kind geen gepaste hulp kan krijgen of slechter gaat functioneren vanwege een gebrekkig systeem, noemen we dat institutionele en/of structurele mishandeling.
Kinderen of jongeren worden niet altijd rechtstreeks door volwassenen mishandeld. Soms zijn ze onrechtstreeks het slachtoffer van de werking of wetten van een overheid, instelling of organisatie.” Dus daar wordt indirect gedoeld op heel het ondeskundige jeugdzorgsysteem.
Schrijf!
Men moet een dikke huid hebben en zeer veel geduld hebben bij het schrijven naar overheden en organisaties of stichtingen. Daarbij wordt menigmaal de Awb overtreden qua termijn, bevestiging van ontvangst, doorsturen en een inhoudelijke motivering (Awb3:2 en 46). Maar help mee en schrijf constructief, positief, opbouwend (wetenschappelijke onderbouwing, goede ideeën, duidelijkheid dat alternatief meer humaan (dus minder schadelijk) is.
Het wordt welhaast duidelijk dat de 'jeugdzorg' sturend bezig is om kinderen in eigen beheer te verkrijgen. Oorzaak kan $ubsidie zijn, dat meer wordt wanneer er ernstiger wordt ingegrepen.
Daar lijkt hypocognitie of grote onwil (financiële 'perverse prikkels', naar Kinderombudsman, "Is de zorg gegrond?", pag. 93, derde streepje-) oorzaak te zijn van de jeugdzorginzet.
___________________
Of men wakker wordt, na decennia, is af te wachten… Op jeugdzorg-gerelateerde sites over “kindermishandeling” (als zoekterm) staat telkens dat kindermishandeling bij ouders of huiselijke omgeving gezocht moet worden, dus niet bij de jeugdzorgwerkers in hun ondeskundigheid en macht van hypocognitie zèlf!
Op https://www.rijksoverheid.nl/contact/contactformulier kan men de overheid vragen hierover stellen.
______________
ACE’s kennen!
Vaker voorkomende kindermishandeling of durende kindermishandeling wordt ook wel ACE’s genoemd. Deze ervaringen hebben een zeer longitudinaal effect op het leven, zowel psychisch als fysiek.
(ACE = Adverse Childhood Experiences; vertaald: ‘Nadelige Kindheids-Ervaringen’ of ‘Nadelige ervaringen bij kinderen’, wat in een reeks: ACE’s wordt).
Het zou goed zijn dat ouders zich daarover zouden laten voorlichten en over zouden lezen, om preventief, voorlopend op mogelijk contact met enige vorm van overvallende ‘jeugdzorg’, deze kennis te hebben en daardoor beter de ACE’s te vermijden. (BW1:247 wijst daarop).
Helaas heeft Jan Willems, leerstoel Kinderrechten, diens onderzoek vervuilt met Weterings-misleiding waardoor lezers er rekening mee moeten houden dat hij in het axioma trapt dat ‘jeugdzorg’ valide beslissingen zou nemen en gegevens over gezinnen juist zou verslaan.
De praktijk leert dat ouders:
niet vooraf een bréde voorlichting krijgen,
niet gewezen wordt dat er wetten zijn (vanaf BW1:255 tot uiteindelijke beëindiging van gezag) zodat ze denken onvoorwaardelijk het gezag te hebben en niet luisteren,
geen uitleg krijgen welke trajecten er bestaan en wat een kind in elk van die hulptrajecten ervaart,
niet voorbereid worden op het maken van een mentale keuze voordat de ‘jeugdzorg’ het kind in eigen beheer neemt en $ubsidie met het tot zich genomen kindobject gaat ontvangen.
In de reclame over ACE’s lijkt het te veel dat ouders de oorzaak zijn van ACE’s, traumatische ervaringen, waar de ‘jeugdzorg’ er wel een grote hand in heeft, op echt idiote ouders na.
Willems: “Kinderen hebben recht op vrijwaring van beschadigende bescherming”. De jeugdzorg en consultatiebureaus geven deze bréde voorlichting niet duidelijk aan ouders, zelfs niet in een goede overheidsbrochure, waarin niet alleen de trajecten van drang- en dwang van jeugdbescherming staan, maar ook de mogelijkheden van de gezondheidszorg via de huisarts zelf, doorverwijzend naar een hogere specialist, conform IVRK artikel 24 lid 1.
Jeugdzorg is slechts laag sociaal domein, geen gezondheidszorg! Daar houdt Willems helaas niet duidelijk rekening mee. Wel noemt hij het wegkijken door de politiek en het sociaal domein van dit knelpunt. (De politiek lijkt ‘jeugdzorg’ als een afvoerputje voor jeugdzorgproblemen, niet nader te onderzoeken, te gebruiken).
Verstandig:
Het is echt wel verstandig over deze ACE’s-Zaak kennis op te doen, want met verstand en gevoel samen kunt ge veel Nadelige Kindsheids-Ervaringen vermijden.
Er bestaan gezellige, interessante cursussen om een breder scala aan communicatietechnieken te verkrijgen, veel meer dan bij opvoeding blijft zitten in de conditionering; op zo’n cursus ervaar je hoe woorden/boodschappen te vrijblijvend, te dreigend, of positief kunnen doen overkomen naar de ontvanger.
Respectievelijk, zo legde Thomas Gordon uit, kunnen kinderen op de representatie van ouders te angstig worden bij gebrek aan grenzen leren of juist door te weinig speelruimte in gedrag te verkrijgen, maar kinderen kunnen ook zonder dwang wederkerigheid en inlevingsgevoel leren.
Slaan (agressie), bevriezen (catatonie) of terugtrekken (in schulp kruipen) kan tegenover gezond goed overleg staan.
De Nederlandse publicatie van Willems is te vinden op https://www.researchgate.net/profile/Jan_Willems/publication/311595455_Hoe_kindermishandeling_terug_te_dringen/links/5a65e81aa6fdccb61c58e924/Hoe-kindermishandeling-terug-te-dringen.pdf?origin=publication_detail òf
op https://www.dropbox.com/s/u8usaczmae4r71g/Willems-ACE-HoeKindermishandelingTerugteDringen.pdf?dl=0 (zonder inloggen; klik inlog weg).
Een citaat waarin ingeleefd kan worden:
“Maar nu eerst aandacht voor een kort experiment, dat hopelijk hoofd en hart verbindt: het Still Face Experiment van dr. Edward Tronick, te bekijken op YouTube https://www.youtube.com/watch?v=apzXGEbZht0 .
Wat leert dit experiment?
● Een baby zoekt actief contact en communicatie.
● Een baby heeft intensieve intieme interactie nodig met een gehechtheidsfiguur: vader, moeder, een verzorger.
● Het gaat om de kwaliteit èn de kwantiteit van de interactie met de gehechtheidsfiguur, moeder, vader, een verzorger.
Als die kwaliteit en kwantiteit beschikbaar zijn, leert de neurowetenschap, dan ontwikkelen de hersenen zich gunstig.
Zó ontstaat het veilige emotionele fundament onder het huis van onze persoonlijkheid, gezondheid en veerkracht.
Ernstig en langdurig ontbreken hiervan heeft een zeer schadelijke invloed, waarvan de omvang maar langzaam tot ons door lijkt te dringen.
Een zeer schadelijke invloed op het kind en op de maatschappij, die op tal van manieren opdraait voor de gevolgenvan gestoorde ontwikkeling van gehechtheid en hersenverbindingen.
‘The good, the bad, and the ugly,’ zegt dr. Edward Tronick.
Good: liefdevolle interactie; Bad: die soms tijdelijk stopt, maar met veel liefde komt het weer goed; of Ugly:
die er langdurig niet is, en het komt niet, of heel zelden nog maar goed en dan met veel lijden en hoge kosten.
Kwantiteit en kwaliteit van de interactie met de baby zijn dus bepalend voor veiligheid en ontwikkeling.
Het Kinderrechtenverdrag (het [I]VRK) en de gewone taal hebben daarvoor een mooi woord:
Liefde.
Het VRK is daarmee het enige mensenrechtenverdrag dat het woord liefde bevat.
Het Verdrag houdt ons voor dat elk kind dient op te groeien in een sfeer van liefde, geluk en begrip (Zesde preambulaire overweging VRK).
|
Dit brengt ons van het hoofd en het hart naar de handen, eerst die van de Big Five voor kinderen.
De vijf vingers van (van duim tot pink): Liefde, Grenzen, Respect, Leren en Spelen.
● Liefde voor de baby, die je niet kunt verwennen.
● Maar als de baby opgroeit en peutertje wordt valt onder die Liefde: Grenzen stellen.
● En altijd valt daaronder: Respect, dat wil zeggen het kind mag gevoelens en behoeften uiten.
● Alsook emotioneel en sociaal Leren en…
● Spelen en spontaniteit: (cruciaal voor) de ontwikkeling van competenties, identiteit en autonomie.
Deze Big Five liggen ook ten grondslag aan de schematherapie, waarin vijf basisbehoeften worden onderscheiden om de grote invloed te verduidelijken van jeugdervaringen op het gevoelsleven als volwassene.”
FOUT:
Willems dringt wel aan op veel betere voorlichting! - Veel tijdiger en preventiever!
Het is de vraag of het lage niveau van ‘jeugdzorg’, ook in gemeentelijke jeugdhulp, daarin voldoende kan zijn, nog wel zònder chantage, dreiging en drang.
Prof. Carlo Schuengel spraak de jeugdzorg toe met deze presentatie over de contra-indicaties bij deze dwang: https://jeugdbescherming.jimdo.com/tips-en-andere-brieven/bejegenen-en-vertrouwen/ .
Dat is fout, niet effectief, en maakt 'jeugdzorg' duur, heel duur van onze belastingcenten! Dat geeft ook ACE's, chronische stress, met gevolgschade.
Tegenhanger is Veerkracht voorleven! Zie volgend hoofdstuk.
Filmpjes over ACE's:
https://youtu.be/o-53ePds-QM over ACE’s, dat schade noemt, die Gresser en Weinberger ook noemen (maar dan in een vaker voorkomende context).
Ook met Willems: https://www.youtube.com/watch?v=ZbS0exGTPl0 .
Ga terug naar:
Home: https://jeugdzorg.wixsite.com/jeugdzorg
Jeugdzorg: https://jeugdzorg.wixsite.com/jeugdzorg/jeugdzorg
Jeugdbescherming: https://jeugdzorg.wixsite.com/jeugdzorg/jeugdbescherming
Kinderbescherming: https://jeugdzorg.wixsite.com/jeugdzorg/kinderbescherming
Wetenschap: https://jeugdzorg.wixsite.com/jeugdzorg/wetenschap