En dit jaar vond  Daniël Weinberger: “Extreme Stress in jeugdzorg is giftig voor het DNA!”

Wat zijn ‘feiten’ binnen het jeugdzorgniveau?

Hoe ‘participeren’ ouders in ‘jeugdzorg’ effectief ten bate van het kind?

 

Jeugdzorgfeiten worden gebruikt om een hulpindicatie te geven.  {Dat zijn geen hooggekwalificeerd ‘geverifieerde feiten’, want het niveau jeugdzorg is niet naar beroepscode diagnostisch bevoegd. Het gaat hier ook niet om juridische feiten, want daartoe is de jeugdzorg niet opgeleid!}.

 

Waar ouders vanuit hun plicht in BW1:247 indachtig het kinderrecht IVRK24 lid 1 hoogwaardiger wensen zou deze wens serieus genomen moeten worden omdat een hulptraject waar het gezin zich in kan vinden effectiever werkt en korter duurt en dus goedkoper kan zijn. Drempels door potjes en budgetten bezwaren de toegang tot passende gezondheidszorg (naar de tweede volzin van IVRK24 lid 1).

De reguliere jeugdzorg die naar jeugdhulp verwijst heeft te vaak de neiging de hakken in het zand te zetten bij zulk een verzoek van ouders. Dan is het jeugdzorgfeit geen feit.

Er bestaat recht op hoogwaardiger meten en vaak is dat diagnostisch. Al kan soms voorlichting van een schuldhulpverlener en iets aan bijzondere bijstand ook een passende oplossing zijn bij financiële gronden. Overigens wijzen precedenten waar armoede basis zou zijn voor een beschermings­maatregel dat dit geen reden tot OTS mag zijn. 

 

‘Veiligheid’ moet goed gedefinieerd worden en afgewogen tegenover bekende contra-indicaties om als reden tot een beschermingsmaatregel te dienen. Vaak is het wegplaatsen van een bedreiger beter dan het kind schade aandoen met een beschermingsmaatregel.

 

Omtrent diagnostiek zijn er uiteraard opmerkingen. Een te algemene deskundige (met bekènde medische, orthopedagogische of psychologische beroepsregistratie, dus geen SKJ) kan een etiket opplakken waarmee niet dieper gekeken wordt. Moeilijke pathogenen, waar bijvoorbeeld ADHD het etiket lijkt te zijn om niet verder te kijken, zoals pandas, onveilige gehechtheid of autisme, moeten echt bij een passende specialist onderzocht worden.

Bij gedragsproblemen-veroorzakende pandas kan het kind snel dood gaan! Escalerend experimenteren om de hulp in naam goedkoop te houden is dus een risico voor het kind vanuit de ‘jeugdzorg’.   

 

Niet herkende eigenlijke feiten kunnen dus tot schade leiden.  Feiten moet men kunnen meten, dus met bijvoorbeeld interactiediagnostiek. Er lijkt op het jeugdzorgniveau een tegenzin te heersen onafhankelijke diagnostiek te laten plaatsvinden (ook financieel onafhankelijk, dus algemene ketenpàrtners die naar de onderzoeksvragen vanuit de G.I. werken wordt vaak als afhankelijk en sturend gezien en niet specialistisch. Daar moet waar de jeugdzorgwerkers hun hakken hebben gebruikt persoonlijk verantwoordelijk worden. Ouders moeten gewezen worden op de Awb om officieel te werken, zodat bij onenigheid het handelen van de gezinsvoogd duidelijk kan worden.

Vaak worden ouders beschuldigd “tegen te werken” wanneer ze legaal aan hun plicht voldoen; even doordenkend betekent dat, dat de ‘jeugdzorg’ zelf tegenwerkt.

En wanneer dit niet doorzien wordt en de ouders beschuldigd worden, leidt dit te regelmatig tot drang- en dwangzorg.  Drang wordt vaak weinig effectief gevoeld als dwang, als chantage, de ouders onwetend en onmondig latend. Het ìs dwang!

 

Professor Carlo Schuengel heeft in een jeugdzorgacademie uitgelegd (https://jeugdbescherming.jimdo.com/tips-en-andere-brieven/bejegenen-en-vertrouwen/) dat dwang in jeugdzorg vanwege te slechte communicatietechnieken van jeugdzorgwerkers niet effectief is, dus schadelijk waar we ook andere wetenschap  laten meewegen (https://jeugdzorgwetenschap.jimdosite.com/dwangzorg-schaadt/ en daar meer, of op https://vechtscheidingen.jimdo.com/wetenschap/watdoetwegplaatsen/).

Het negeren van de inbreng van {vooraf} breed-voorgelichte ouders mag geen participatie heten. Het bouwen van psychische muren bij en in het gezin werkt verhardend en lost dus juist niets op, waar dat wel de bedoeling is van BW1:255, het voortvarend werken aan het oplossen van de concrete bedreiging uit lid 4 naar lid 1 (meer naar onder op https://jeugdzorg.wixsite.com/jeugdzorg/watisbelangvankind).

 

Wat zijn jeugdzorgfeiten bij dwangzorg?

 

Waar ouders niet vooraf breed zijn voorgelicht, dus uitleg hebben gekregen hoe de jeugdzorg werkt en wat dan de risico’s zijn voor de psyche van het kind, èn hoe andere hulptrajecten, zoals in de echte gezondheidszorg, werken, kregen de ouders geen inzicht wat er gebeurt bij welk alternatief in het kind, en missen ze inspraak en een keuze.

Dat doet psychisch escaleren. Dat zou een echt professionele jeugdzorg dienen te voorkomen door eerst degelijk en breed voor te lichten. Niet meteen het gezin onder etiketten laten gebukt gaan. Dan mist de zorg, die de werker wil geven!

{We hebben het dus hier niet over juridische feiten, en daar moeten ouders bewust van worden gemaakt}.

 

Feiten mogen geen invullingen of etiketten zijn.

Waar hier aan de ingang van dwangzorg ‘feiten’  worden geopperd, is er niets aan de hand zolang geen één partij (vader, moeder, jongere, RvdK of G.I.) het ermee oneens is.

Beweringen uit de beschermingstafel of AMHK vallen niet onder artikel 3.3 van de jeugdwet, doch wel onder Rv21, maar ondanks dat de CRvB in LJN BD1113 heeft beschikt dat de kinderrechter ook bestuursrechtelijk dient te toetsen, gebeurt dat bijna nooit. Ik verwijs met nadruk naar de 2 uitspraken LJN BD1113 (http://zoeken.rechtspraak.nl/detailpage.aspx?ljn=BD1113) en LJN BM2886 (http://zoeken.rechtspraak.nl/detailpage.aspx?ljn=BM2886 ) die beiden onderstrepen dat de kinderrechter wel moet toetsen of een verzoek tot machtiging 'rechtmatig' tot stand gekomen is.

 

Waar wel enig partij het oneens is met een beweerd ‘feit’,  dan moet omwille van de ook psychische gezondheid van het kind kennelijk degelijker gemeten worden, zonder dat er hakken van gezinsvoogden of raadsmedewerkers in het zand gezet worden, waar dan weer roddel uit voort kan komen wat ook weer doet escaleren en door de ontvankelijke opgroeiende ervaren kan worden. Die beweging moet professioneel voorkomen worden.

 

Hoe meet men degelijk, en dus naar kinderrecht?

​

IVRK stelt in artikel 24 lid 1:  “De Staten die partij zijn, erkennen het recht van het kind op het genot van de gróótst mogelijke máte van gezondheid èn op voorzieningen voor de behandeling van ziekte en het hèrstel van de gezondheid. De Staten die partij zijn, streven ernaar te waarborgen dat geen enkel kind zijn of haar recht op toegang tot deze voorzieningen voor gezondheidszorg wordt onthouden.”

De tweede volzin maakt duidelijk dat passende diagnostiek op wens van een partij of vanuit professionaliteit niet bezwaard mag worden door tegenwerking. (De vraag van ouders met beroep op Rv810a lid 2 wordt ook vaak bezwaard door de jeugdbescherming met hakken in het zand).

 

De ervaring is dat de financieel van de jeugdbescherming afhankelijke ketenpàrtners te algemeen deskundig zijn, zodat er echt naar passend specialisme verwezen moet worden.

Etiketten en oogkleppen moeten voorkomen worden.

Bij een anamnese hoort ook in overleg voorlichten aan de ouders en evt. jongere door de specialist. Zo kan een passende en geaccepteerd hulptraject geadviseerd worden wat dan kort en effectief zal zijn.

Vaak hoort hier ook interactiediagnostiek toe. Vooral waar gescheiden ouders twijfelen over de andere ouder en geneigd zijn deze te beschuldigen en waar dit in uitstraling naar het kind zeer negatief kan werken. Hier hoort de ‘jeugdbescherming’ geen partij te kiezen (‘Gelijke monniken gelijke kappen’) doch regie te voeren tot passende vòòrlichting met wat signalen in de representatie met het loyaliteitsgevoelige kind doet in de psyche. Ouders mogen weten dat er na scheiding een extra psychische rugzak getorst wordt en dat er dus extra en gespecialiseerde kennis bij ouders nodig is om deze rugzak zo licht mogelijk te dragen te doen zijn.

 

Feiten mogen geen al dan niet uitgesproken beweringen, vermoedens en beschuldigingen zijn van anderen zonder verificatie op niveau. Dergelijke beweringen horen niet thuis in een rapportage waar onwaarheden niet in thuis horen. Beschuldigende signalen moeten leiden tot diagnostiek meten naar beide ouders in interactie met hun kind, en met bespreken van knelpunten, tips en extra voorlichting.

 

Ouders participeren waar er geen onwaarheden worden gevoeld, en dat kan door brede voorlichting, vooral ook vooraf. Ouders niet voorlichten, hen dom houden en misleiden, is niet hen professioneel participerend betrekken.

Ook kunnen ouders leren (want niet voorgelicht, geen cursus verstrekt, niet helpen, niet schieten dus, is misgeschoten). Cursussen bestaan, zijn zij leuk en interessant, en kunnen bij scheiding ook essentieel zijn. https://jeugdzorg.wixsite.com/jeugdzorg/tips .

 

Een richtlijn die absoluut in heel de jeugdzorg en jeugdbescherming thuis hoort is:    

 

Waar er gedacht wordt aan een kinderbeschermingsmaatregel c.q. drang- of dwangmaatregel, ook een verderstrekkende maatregel, moet de jeugdzorg deze schriftelijk motiveren in afweging tegen de te verwachten schade die is aangetoond door meerdere wetenschappers t.a.v. het wegplaatsen van het kind van één of beide ouders; dat ‘niet afwegen’ is een maatregel die bewezen grote kans geeft op wat ouders “institutionele kindermishandeling” kan worden genoemd, de schade van wegplaatsen van één of beide ouders op de koop toe nemen zonder dat er diagnostisch is gemeten, zonder dat er op dat hoge niveau (aantoonbaar en breed) is voorgelicht.   Deze voorlichting dient dus zwart op wit, zoals in rechtsgang en volgens de Awb in officiële communicatie vereist is.  

Jeugdzorgwerkers met deze door ouders ongewenste macht-tot-advies-van-een-maatregel dienen dus de wetenschap te kennen, die op https://jeugdzorgwetenschap.jimdosite.com/wetenschap-bevestigt/  en verder  staat, alsmede https://vechtscheidingen.jimdo.com/wetenschap/warshak-wetenschap/ en https://vechtscheidingen.jimdo.com/wetenschap/watdoetwegplaatsen/ : grote namen die unaniem tonen dat wegplaatsen geen echte bescherming biedt, integendeel.

Een hulpvraag mag niet misbruikt worden tot een onvoorbereide, niet wetenschappelijk afgewogen, niet gediagnosticeerde maatregel.

Breed en hoogwaardig voorlichten is belangrijk.

 

Een Staatsvoogd (‘Named Person’) naar het Schotse model (GIRFEC) is door het Supreme Court in Groot Brittannië reeds veroordeeld, onder meer strijdig met internationale regelgeving. Methodes die direct of indirect daarop toch voortbouwen, verdekt of openlijk, zijn schadelijk, zowel juridisch als in praktische werking, waar een opgroeiende gezond in de identiteitsfase zou moeten komen. Het breed en inhoudelijk voorlichten, aantoonbaar, zwart op wit, moet de taak worden van zorg voor de jeugd.

 

Een hulpvraag, of een vraag degelijker te meten, mag niet leiden tot veroordeling van ouders als beschermingsgrond. Zorg mag geen fuik worden.

 

Ouders moeten beseffen {en dus eigenlijk goed breed voorgelicht worden} dat juridische en (psycho)medische feiten een andere grond en definitie hebben.

​

​

Plaatjes: