‘Nature tegenover nurture’ De schade door onkunde bij 'jeugdzorg':

Voor opgroeienden, die één of beide eigen ouders niet vermochten te kennen, - zoals na adoptie, of bij uithuisplaatsing (waarbij de G.I. niet voortvarend en voorlichten werkt aan het oplossen van de bedreiging zodat ouders in het ongewisse blijven wat te verbeteren, en waar de G.I. uitvoering van BW1:262 lid 3 en 1 ‘vergeet’), of na scheiding waar één ouder, vaak gestimuleerd door de gezinsvoogdij, met loyaliteitsconflicterende signalen het kind weghoudt van de andere ouder, omgangssabotage genoemd en strijdig met BW1:247 lid 3, - kan de levensvraag hierover prangend rijzen, wat hun identiteit vormt.

​

Dit kan ernstige of in ieder geval belemmerende invloeden hebben op het normale functioneren in het leven. Zo kan dit wel tot twee schoolniveaus lager uitwerken.

Hier houdt de jeugdbescherming en RvdK nog steeds geen rekening mee! De wetenschap op de site vanaf https://jeugdzorgwetenschap.jimdosite.com/ wordt nog stelselmatig door de gehele jeugdzorg genegeerd.  

​

Nature geeft genetisch de eigenschappen aan de persoon, ook vaak inclusief de ervaringen die het kind opdeed tijdens de zwangerschap. Die ondergaat de genotypische invloed.

Nurture zorgt voor het opdoen van invloeden bij opvoeding, cultuur en ervaring; de fenotypische invloeden.

​

In de loop der jaren hebben veel wetenschappers zich beziggehouden met vragen omtrent nature en nurture en de afzonderlijke deelgebieden. Deze wetenschap heeft veelal een nut voor de mens tot doel.

Het meest tastbaar zijn de resultaten in de (psycho)medische wetenschap. Niet enkel bij vragen over erfelijke fysieke aspecten, zoals een mogelijke erfelijke ziekte.

Ook uit sociologisch en psychologisch onderzoek komen bruikbare resultaten op het gebied van nature en nurture. Judith Rich Harris bijvoorbeeld verdiepte het inzicht in de invloed van nurture op de opvoeding.

​

Martine Delfos gaf een aanzet tot het interpreteren van nature en nurture in relatie tot hulpverlening (waarbij de jeugdbescherming, de G.I., onder lid 2 van artikel 3.2 van de Jeugdwet geen hulpverlening doet: “Een gecertificeerde instelling biedt geen jeugdhulp aan.” Dat behoort tot de gezondheidszorg e.d., waarbij andere wetten gelden, en daarenboven prevalerend kinderrechten-artikel 24 lid 1 IVRK)!

​

Een onderzoek dat verwant is aan het nature-nurture-debat is dat van de Amerikaanse psychologe Judith Rich Harris. In haar boek ‘The nurture assumption’ (Het misverstand opvoeding) borduurt zij voort op onderzoek dat ze deed naar de opvoedkundige invloed van ouders op hun kinderen (c.q. pleegkinderen of geadopteerden).

Harris was nieuwsgierig geworden, heel gezond voor werkers in de jeugdzorg, naar aanleiding van uitkomsten van ander onderzoek dat voor haar onvoldoende antwoord gaf op de vraag hoe het komt dat opvoeding op kinderen binnen één gezin wezenlijk verschillende effecten heeft, per kind.

​

Zij richtte zich op de aanname die andere wetenschappers lieten liggen, namelijk dat de invloed van ouders op hun kinderen door middel van de opvoeding relatief beperkt is. Haar onderzoek staafde die veronderstelling. {En wanneer we zien hoe de jeugdzorg ouders daarop beschuldigt zonder gedefinieerde context te kunnen verstrekken, wordt dwangzorg zeer dubieus!}. Maar anders dan tot dan toe werd aangenomen was het niet de aanleg van het kind die remmend werkt op de opvoeding, het ouderschappelijk voorleven, door de ouders. Harris ontdekte dat er andere ‘opvoeders’ zijn die een voorname rol spelen: leeftijdgenootjes, kinderen die zich in de onmiddellijke sociale omgeving bevinden.

Zie daartoe ook de voordracht van hoogleraar Wim Meeuws .      

 

De juiste diagnose is nodig!

Psychologe Martine Delfos is zich heel nadrukkelijk bewust van het belang om op basis van wetenschappelijke onderbouwde informatie tot praktisch bruikbare informatie te komen. {Dat dus in tegenstelling van jeugdzorg dat open diagnostisch meten ondanks advies vanuit de gezondheidszorg negeert of zelfs tegenwerkt, en dan de ouders beschuldigt van ‘tegenwerken’ indien ze IVRK24 lid 1 uitgevoerd willen zien. Ouders moeten dus voortvarend met de Awb officieel werken!}.

Delfos ontwikkelde een model voor het stellen van een open diagnose en het kiezen van een dáárbij behorende behandelwijze bij gedragsstoornissen en gedragsproblemen incl. opvoedingswijze. In  het bijzonder op het gebied van agressie en angst. {Uithuisplaatsen veroorzaakt deze juist! Gresser, 2015, e.d.}.

Gebruikmakend van de resultaten van eerder wetenschappelijk onderzoek onderscheidt zij (gedrags)stoornissen, die bepaald worden door nature, en (gedrags)problemen (of belemmeringen), die aan de nurture-kant liggen.

Daarnaast benoemt ze een derde factor die volgens haar van belang is:  de rijping van het centrale zenuwstelsel. Deze rijping wordt zowel door nature als nurture beïnvloed. {Hierin is de ‘jeugdzorg’ dus volkomen en schadend  onnozel  waar  drang  wordt toegepast!}.

​

Delfos is zich ervan bewust dat in de (jeugd)hulpverlening lang niet altijd goed gekeken wordt naar de oorsprong en het definiëren van de ‘aandoening’, waardoor vaak niet voor de juiste aanpak wordt gekozen.

Veel ‘behandelingen’ zijn daardoor weinig effectief, tot zelfs schadelijk, zeker waar uithuisplaatsen als ‘therapie’ wordt opgedrongen naar de kinderrechter. In juridisch maandblad FJR, jaargang 2012, artikel 95, wordt dan ook een  vierde oorzaak  genoemd van onveilige gehechtheid, dewelke de ‘jeugdzorg’ niet-diagnostisch benoemt als ‘hechtingsprobleem’ of zelfs hechtingsstoornis, dat door de ouders veroorzaakt zou zijn.

Een stoornis vraagt een andere aanpak dan een probleem. Bij een stoornis is het hoogst haalbare het hanteren van de aandoening, eventueel met behulp van medicatie en opvoedkundige tips, en er zo goed mogelijk mee leren leven. {Dit de ouders ontzeggen door verkeerde tips onder OTS op te dringen, of onder UHP het kind te dwingen, is schadend ineffectief; het is geen ‘zorg’ te noemen! De adviserende gedragswetenschapper is dan ook tuchtrechtelijk aan te klagen}.

Bij een probleem is het mogelijk, met de juiste goede voorlichting, de omgeving en omstandigheden waarin de drager, de opgroeiende, zich bevindt zodanig te beïnvloeden dat de gedragingen veranderen. Vaak is een cursus aanbieden aan ouders al een grote vooruitgang. Videobegeleiding met uitleg achteraf bij het doornemen is ook een goede mogelijkheid, maar op basis van open diagnostiek!

 

Decennia wachten op erkenning:

Belangrijk is dat erkend wordt dat een mens zowel door aangeboren kenmerken als aangeleerde aspecten gevormd wordt en dat hij het recht heeft om die elementen steeds opnieuw te wegen en in nieuw, persoonlijk daglicht te zien.  Daar is geen beschuldigen, insinueren of oordelen van nut!

Zo zien we dat bij problemen in een gezin-met-omgeving er ópen en deskùndig gediagnosticeerd  moet worden om tot een juist hulptraject te komen.

Zeker waar 72% van de OTS-sen niet  tot verbetering bleek te leiden na 2 jaren OTS.* Dat is verontrustend, en zouden kinderrechters moeten weten {door een of meer bijlagen/producties bij verweerschriften te voegen}.

​

Het wegplaatsen, het weghouden van ouders bij een kind, het veel te weinig contact houden met de eigen ouders, het vals voorlichten naar een kind ‘waarom’ het niet thuis mag zijn, het zijn schadelijke ‘behandelingen’!

De wetenschap is duidelijk. Nu moet het beleid of het juridisch wegen nog volgen. Daaraan kunnen ouders officieel werken, nu de G.I.'s het laten afweten.

 

(Adoptietijdschrift 2005-3, pag.6-9, ~n.a.v. Liliane Waanders)