Geachte volksvertegenwoordigers,

 

Op 10 november, zo vernam ik, is er een congres in Rotterdam, na de vijf regionale bijeenkomsten over Waarheid, door het LOC in opdracht van het ministerie van Justitie, m.b.t. ‘jeugdzorg’ of zorg voor jeugd.

Kan ik mij uitnodigen, omdat de jeugdzorgbeleidsstructuur soms tegen het derde lid van artikel 24 IVRK (kinderrechtenverdrag) ingaat?*

Waar ondanks alle klachten en wetenschappelijke inzichten door decennia heen het beleid van 'jeugdzorg' zich niet kon verheffen op diagnostischer niveau is de 'traditie jeugdzorg' een 'schadelijk gebruik' gebleken.

Waar meerdere onafhankelijke wetenschappelijke onderzoeken uitkomen op rond de drie op de vier (75%) cases waarbij 'jeugdzorg' nìèt valide is, is het gebruik 'jeugdzorg' schadelijk voor het kind, is dit een verkeerd hulptraject, geeft dat te vaak contra-indicaties; dan is dat te vaak schadelijk, geeft dat te veel 'false positives'.     

Dit ondanks de ideologie om kindermishandeling te bannen uit onze maatschappij, waarbij dat woord wel op diagnostisch niveau beter gedefinieerd dient te worden, omdat de jeugdzorgwerkers dat woord kindermishandeling met misleidende woorden als 'onveiligheid', 'onrust' en 'vermoede zorgen over de ontwikkeling' zeer verbreedt.

 

Ook 'jeugddwangzorg' (OTS en erger) kan kindermishandeling zijn!  Daar mag de politiek niet blind voor zijn. Onder geef ik wetenschappelijke onderbouwing.

​

Nu blijkt dat zelfs ouders, - waar bijv. moeder orthopedagoog (BIG) is en dus deskundiger dan de jeugdzorg in de fuik van jeugddwangzorg verstrikt kan raken en niet het meest optimale hulptraject van haar kind mocht bewaken door insinuaties vanuit de jeugdzorgketen, of een gemeenteraadslid die de weg weet in de bureaucratie maar hij al zeer grote moeite had om fout handelen met familie door jeugdzorg ongedaan te maken, dus ouders met grote kennis van zaken, - door beweringen uit de jeugdzorg enorm grote moeite hebben met het niet-diagnostisch meten door de jeugdzorg c.q. RvdK en zich niet tijdig konden inzetten om tot het meest optimale hulptraject te komen ten dienste van het ontvankelijke en zich blijvend ontwikkelende kind, op deze basis roepen om  –  inclusief het bijvoeglijk naamwoord  –  "diagnòstische waarheidsvinding".

Waar al in de jaren '80 werd geconcludeerd door de commissie Junger-Tas en prof. Doek dat de jeugdhulpverlening niet de instrumenten heeft om valide te meten, en vele wetenschappers daarna in feite tot - telkens weer - dezelfde conclusie kwamen ('de reguliere jeugdzorg matcht de nodige kennis niet bij de case';  'er zijn gespecialiseerde doelgroepingangen nodig'), is de roep om 'diagnostischer waarheidsvinding' een legale roep.

Ik krijg niet de indruk dat er rond 'waarheid' buiten de box gekeken wordt. Rond de adoptieprocedure heeft de Raad voor de Strafrecht toepassing en Jeugdbescherming (RSJ) een weliswaar incompleet maar buiten de opdracht denkend advies uitgebracht waardoor er met de reacties daarop meer boven tafel is komen drijven. Denken buiten het sociaal domein, de jeugdzorg, is nodig waar vooraf aan  de ingang tot drang- en dwangzorg de ouders niet goed voorgelicht worden wat ze beter bij kunnen leren, welke invloeden ze kunnen hebben op hun vaak nog onbewuste signalen naar het kind of dat het kind ongemerkt kan opvangen.
Ouders zouden – met enige nadruk deze te lezen – een brochure met dergelijke tips kunnen ontvangen vòòrdat ouders daadwerkelijk met de jeugdzorghulpverlening c.q. V.T., RvdKinderbescherming en G.I. in aanraking komen.  (V.T. gaat ‘onVeilig uiThuis’ heten wegens de vele ‘false positives’).
In die voorlichting dienen de diverse alternatieven in komen te staan, zoals hoe dwangzorg te ontlopen is door op diagnostiek niveau zich te laten voorlichten met tips en zich als ouder(s) zich onbelastend te representeren. 

Ouders voelen zich overvallen door de 'jeugdzorg' (waarin het woordje 'zorg' misleidend is omdat de taak van de G.I. coördinerend is en niet zelf diagnostisch en therapeutisch hulp verlenen en diagnostisch meten; denk aan de observatieverslagen door gezinsvoogden i.p.v. deskundigen, waarmee ouders ondeskundig de pan ingehakt worden).

Scheidende ouders (die zijn bij het uitspreken bij de rechter bekend!) kunnen zo al vroeg de juiste informatie verkrijgen om te overwegen of ze hun ongenoegens jegens de ex te boventoon laten voeren, òf toch zich ouderschappelijk gaan representeren naar de ontvankelijke opgroeiende die niet blind is, en nu met twee huizen, zoals bekend, een extra psychologisch rugzakje te dragen heeft.

Die kennis moet vòòraf gegeven worden!

Dat geschiedt niet in de 'jeugdzorg', of het duurt te lang en worden de scheidende ouders tegen elkaar uitgespeeld met wat we veelal roddel mogen noemen, escalatie tot gevolg, waarover de jeugdzorgwerkers dan weer klagen dat ze zo 'te laat' betrokken worden.

Voorlichting is aan echte deskundigen, die niet dreigen maar de alternatieve wegen uitleggen, en niet ingaan op geklaag over de andere ouder (want die 'ex' raakt buiten beeld in een ander huis, het moet gaan om dat uit te stralen ouderschap zonder bezwarende signalen voor het kind! De klagende ouder mag naar een eigen psycholoog om haar klachten te verwerken).

Die voorlichting missen ouders. Daarop zou dus, escalerend met langdurige jeugdzorgtrajecten, fiks bezuinigd kunnen worden!

Dat er voor dwangzorg niet alleen goed voorgelicht dient te worden (om ouders niet reeds vooraf mentaal plat te slaan, te epateren) maar er ook een diagnostisch degelijke nulmeting zou moeten worden verricht is evident.  Het advies van o.a. prof.dr. R.J. van der Gaag: https://jeugdbescherming.jimdo.com/kwaliteit/diagnostiek-nodig-als-nulmeting/  (zet ‘zwaargewichten’ voor die ingang!).

De 'jeugdzorg' (dus incl. de napratende RvdK) is niet op het niveau te brengen van diagnosticerende gezondheidszorg. De studies tot basisarts (BIG) duurt al te lang voor jeugdzorgwerkers! Gezinsvoogden zijn ook geen therapeuten! Men dient ook te letten op de onderzoeksvragen die de algemeen deskundigen van de ketenpartners van de jeugdzorg verkrijgen, waarop 'onderzoek' wordt verricht, en waarover ouders klagen, niet betrokken te zijn geweest, terwijl zij de kinderen het best kennen. Over onderzoeksvragen die eigenlijk tot het dossier voor de jeugdrechter behoren: https://kinderbescherming.jimdo.com/informatie/onderzoeksvragen-open/ . (Sturende, gesloten vragen zijn niet valide voor psycho-medisch onderzoek).

Waar arts en professor Ursula Gresser in 2015 een woord richtte aan rechters: "Na deze publicatie," zo zegt professor Gresser, "kunnen rechters niet meer zich verschuilen door dit kindbelang te negeren. De rechter (of gezinsvoogd) die nu nog contactbeschadigend handelt, handelt willens en wetens kind-beschadigend, een vorm van institutionele kindermishandeling." (https://jeugdbescherming.jimdo.com/kwaliteit/wertenschap-kind-oudercontact-schaden-is-schadelijk/ ).
Op die site staan ook artikelen met bevindingen van wetenschappers, econoom Joseph Doyle, Mary Dozier (https://jeugdbescherming.jimdo.com/tips-en-andere-brieven/cortisol-in-pleegzorg-te-hoog/ ), Jo Hermanns, etc., en niet voor niks. 

De roep om echte waarheidsvinding maakt ook dat de klachten over bejegening in aantal verontrustend toenemen. Ondanks de uitleg die prof. Carlo Schuengel op een jeugdzorgacademie gaf: https://jeugdbescherming.jimdo.com/tips-en-andere-brieven/bejegenen-en-vertrouwen/ . (Hoe kan men 'waarheid' meten?! – Dat kan niet met speculeren wie de waarheid, met psychologisch gevolg voor het kind, het best benadert. Daar is diagnostiek voor nodig van het cliëntsysteem; er bestaat VIB.)

Jeugdzorgwerkers en gezinsvoogden klagen over hun werkdruk. Zonder dat ze deze verlichten door te verwijzen naar passend, integraal, open diagnostiek en voorlichting door deskundigeren. Zij zijn geen deskundigen, en daar gaat de communicatie reeds mis.  Dan wordt de roep om diagnostieke waarheidsvinding vernomen.
Daar kan dus wat aan gedaan worden buiten de reguliere jeugdzorg dat het psychomedisch en orthopedagogisch domein tot zich heeft getrokken. Dat is een grote bureaucratische fout, omdat het beoogde ene financiële potje juist door decentralisatie in vele zichzelf bewakende gemeentelijke potjes is opgesplitst. De voorspellingen van een echte deskundige bleken juist: https://kinderbescherming.jimdo.com/kritiek-van-deskundigen/diverse-deskundige-meningen/menno-oosterhoff-2-bureaucratie/ .

Hoe komt het dat de politiek niet wilde luisteren naar de echte deskundige: https://kinderbescherming.jimdo.com/kritiek-van-deskundigen/diverse-deskundige-meningen/r-vermeiren-jeugdzorg/ . Is ideologie niet conflicterend met de werkelijkheid? Voortgaan op de traditie jeugdhulpverlening op jeugdzorgniveau werkt tegen de internationale kinderrechten in.

Een internaliserend onderzoek dat binnen de muurtjes van 'jeugdzorg' blijft, zal geen verbetering geven aan al die kinderen (ik hoorde cijfers van ca. één op de tien kinderen in Nederland die met 'jeugdzorg' in aanraking komen) die dit bemoeien zullen ondervinden met alle sfeerverpestende signalen en contra-indicaties die in de psyche inwerken en traumatiseren. Doyle: Een kind bleek bij dezelfde 'zorgen' beter af thuis met deskundige begeleiding, dan weggezet in een pleegsetting.

Wat doen we onze kinderen aan, onder 'jeugdzorg' en blinde politiek (https://jeugdbescherming.jimdo.com/kwaliteit/open-brief-aan-tweede-kamerleden/ )??!
 

*:

Artikel 24 IVRK (Internationaal prevalerend recht)

• 1. De Staten die partij zijn, erkennen het recht van het kind op het genot van de grootst mogelijke mate van (ook geestelijke) gezondheid en op voorzieningen voor de behandeling van ziekte en het herstel van de gezondheid. De Staten die partij zijn, streven ernaar te waarborgen dat geen enkel kind zijn of haar recht op toegang tot deze voorzieningen voor gezondheidszorg wordt onthouden. ...

• 3. De Staten die partij zijn, nemen alle doeltreffende en passende maatregelen teneinde traditionele gebruiken die schadelijk zijn voor de gezondheid van kinderen af te schaffen.

•  

Met vriendelijke groet,      TjS. .

​

Hier de brief

(of onderaan > scroll)

van de Tweede Kamer

​

\

​

​

\

​

​

​

\

​

​

​

\

​

​

​

\

​

​

​

\

​

​

​

\

​

​

​

\

\/

\/

\/

17 september 2017 

Geachte volksvertegenwoordigers,

 

Op mijn waarschuwende brief over institutionele kindermishandeling door falend niveau van ‘diagnostiek’ in de toegangspoort tot dwangzorg (OTS en erger), Veilig Thuis, kreeg ik van U als antwoord dat deze waarschuwing ‘ter kennisgeving is aangenomen’ zònder actie te ondernemen.  Is dat ‘veilig’ voor kinderen?

 

Kennelijk is de heersende roep om ‘diagnostische waarheidsvinding’ in het jeugdzorgdomein er één die de meerderheid der partijen niet aanspreekt?

Het gaat om de overmaat aan ‘false positives’, die uit wetenschappelijk onderzoek blijkend zeer schadelijk zijn voor kind en gezinsleden.  Geestelijke kindermishandeling door door de overheid gecertificeerden.

 

De heersende bewering dat beter één mishandeling voorkomen en vele schadelijke ‘false positives’ op de koop toenemen is een bewering van een ‘oost-indisch’ dove, blinde, omdat die ‘false positives’ ook ontvankelijke kinderen zijn, geen dode objecten, die schade oplopen.  Schade, die men met het opsporen van kindermishandeling en -verwaarlozing, waar het de vraag is waar ook de grenzen liggen van de definitie, tracht te voorkomen. Maar dus door het dwangzorgbeleid juist veroorzaakt, institutioneel.

 

De uitzending van EenVandaag d.d. 9 september jl. (https://www.youtube.com/watch?v=CXaaAq2oQlg) maakt duidelijk dat het meten in de toegangspoort nogal rigide geschiedt.  Dat is nìèt het niveau dat burgers verwachten (BW6:162 lid 2). Veilig Thuis of 'jeugdzorg' is geen echte open, integrale diagnostiek, doch een toewerken naar het bewijzen van hun eigen vermoedens. Tunnelvisie, waar geen ouders met het recht zich tegen kunnen verweren. (Een analyse op http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2017/09/spuiten-en-slikken-met-veilig-thuis.html). 

De specialist die naar de gegeven dossiers heeft gekeken bevestigt dat deze toegangsdiagnostiek niet als diagnostiek bestempeld mag worden. En hier gaat het enkel om tientallen insinuaties over PCF.

Andere ouders die roepen om ‘diagnostische waarheidsvinding’ worden van andere pseudodiagnoses beschuldigd.

Uit de publicatie https://jeugdbescherming.jimdo.com/tips-en-andere-brieven/weterings-misleiding/weterings-suggesties/ van mw. Weterings blijkt dat de meeste beschuldigingen in verzoeken tot een kinderbeschermingsmaatregel gericht zijn op de moeder.  Er zijn beschuldigingen over zelfs verzonnen diagnoses, zonder te kijken wat een maatregel met de psyche van de opgroeiende doet.

Wat doen we onze kinderen aan, onder 'jeugdzorg' en vermoedelijk, uit de genoemde signalen, blinde politiek (https://jeugdbescherming.jimdo.com/kwaliteit/open-brief-aan-tweede-kamerleden/ )??!

Negeren we het internationaal kinderrecht?* 

Nu er meer en meer duidelijk wordt dat er niet valide gemeten wordt en jeugd-dwangzorg schadelijker is dan het thuis begeleiden van kind en gezin, wil ik U vragen om niet af te wachten op de decennia lang heersende belofte dat het jeugdzorgdomein zich zal ‘professionaliseren’.  Dat ‘professionaliseren’ kàn nìèt omdat jeugdzorgwerkers die de gegevens aan de gedragswetenschappers verstrekken (en die zelf het cliëntsysteem niet zien ondanks hun beroepscode) geen arts, laat staan een specialist, kunnen worden in een cursus van enige maanden.

 

En waar Veilig Thuis kenbaar rigide meet door toe te werken aan hun vermoedens, met buitensluiten van positieve argumenten vanuit gezin en hun deskundigen, is eindelijk een ander beleid nodig dat ook visie heeft wat een maatregel later doet met de opgroeiende, en daarom alternatieven overweegt op diagnostiek niveau, waar het kind en gezin beter worden voorgelicht en mee samengewerkt wordt.

Immers een hulptraject heeft veel meer effect en duurt korter (goedkoper) wanneer ouders snappen wat de hulp, ook hun eigen hulp en representatie, met het kind doet.  Het rapport van de commissie Junger-Tas is al oud.

 

Met vriendelijke groet,   TjS . .

 

Eén fractie heeft met me gesproken; verder oorverdovend stil bij de volksvertegenwoordiging!
 ________________ 

*:

Artikel 24 IVRK (Internationaal prevalerend recht)

• 1. De Staten die partij zijn, erkennen het recht van het kind op het genot van de grootst mogelijke mate van (ook geestelijke) gezondheid en op voorzieningen voor de behandeling van ziekte en het herstel van de gezondheid. De Staten die partij zijn, streven ernaar te waarborgen dat geen enkel kind zijn of haar recht op toegang tot deze voorzieningen voor gezondheidszorg wordt onthouden. ...

• 3. De Staten die partij zijn, nemen alle doeltreffende en passende maatregelen teneinde traditionele gebruiken die schadelijk zijn voor de gezondheid van kinderen af te schaffen.

​

\ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

​

In het door de ministeries en Kamer verzochte onderzoek naar "Waarheidsvinding in de Jeugdzorgketen" is het LOC bezig (2017/2018) de wetenschappelijk- en juridisch-verstrekte inbreng te verdoezelen in hun rapportage en concept-actieplan.

Leze: http://advocatencomite.nl/Actieplanwaarheidsvinding.html

 

De politiek duikt er te weinig in om de misleidingen en afleidingen te doorzien; ja, ze trappen in clichés en denken 'goed te doen' met het te lage 'jeugdzorg', waar kinderen eigenlijk prevalerend recht hebben op deugdelijk meten en daarbij hoort het de ouders deugdelijk voor te lichten in de diverse varianten van hulptraject inclusief hoe elk traject inwerk in de psyche van de ontvankelijke opgroeiende, die echt beter af blijkt uit onderzoeken in de eigen familie, en het bekende huis met maatschappelijke omgeving.

De 'jeugdzorg' manipuleert en negeert prevalerend kinderrecht (IVRK24) op echte diagnostiek en voorlichting (aan ouders)!

​

\                                 Gevolg in gezinnen:

​

\